Que é a psoríase? Síntomas e métodos de tratamento

Que é a psoríase?

A psoríase, tamén coñecida como psoríase, é unha enfermidade crónica e incurable e é observada a unha taxa de aproximadamente 1-3% en todo o mundo. Aínda que adoita comezar nos anos trinta, pode ocorrer a calquera idade desde o nacemento. Hai antecedentes familiares no 30% dos casos.

Na psoríase, as células da pel crean varios antíxenos. Estes antíxenos desempeñan un papel na activación do sistema inmunitario. As células inmunes activas volven á pel e provocan a proliferación celular e a formación resultante de placas específicas da psoríase na pel. Polo tanto, a psoríase é unha enfermidade que o corpo desenvolve contra os seus propios tecidos. Tales trastornos clasifícanse como enfermidades autoinmunes.

Nos pacientes con psoríase, as células de linfocitos T do sistema inmunitario actívanse e comezan a acumularse na pel. Despois da acumulación destas células na pel, o ciclo de vida dalgunhas células cutáneas acelera e estas células forman a estrutura de placas duras. A psoríase ocorre como resultado do proceso de proliferación destas células da pel.

As células da pel prodúcense nas capas profundas da pel, soben lentamente á superficie e, despois dun certo período de tempo, completan o seu ciclo de vida e despréndese. O ciclo de vida das células da pel dura aproximadamente 1 mes. En pacientes con psoríase, este ciclo de vida pode acurtarse ata uns días.

As células que completan o seu ciclo de vida non teñen tempo de desprenderse e comezan a acumularse unhas sobre outras. As lesións que se producen deste xeito poden aparecer como placas, sobre todo nas zonas articulares, pero tamén nas mans, os pés, o pescozo, a cabeza ou a pel facial do paciente.

Que causa a psoríase?

A causa subxacente da psoríase non foi revelada definitivamente. Estudos recentes enfatizan a idea de que os factores xenéticos e relacionados co sistema inmunitario poden ser conxuntamente eficaces no desenvolvemento da enfermidade.

Na psoríase, que é unha condición autoinmune, as células que normalmente loitan contra microorganismos estraños sintetizan anticorpos contra os antíxenos das células da pel e provocan erupcións cutáneas características. Pénsase que algúns factores ambientais e xenéticos poden desencadear o desenvolvemento de células da pel que se rexeneran máis rápido do normal.

Os máis comúns destes factores desencadenantes son:

• Infección da gorxa ou da pel
• Condicións de clima frío e seco
• Acompañamento de diferentes enfermidades autoinmunes
• Traumatismos cutáneos
• Estrés
• Uso de tabaco ou exposición ao fume do cigarro
• Consumo excesivo de alcohol
• Despois da rápida interrupción dos medicamentos derivados de esteroides
• Despois do uso dalgúns medicamentos usados ​​para tratar a presión arterial ou a malaria

Á pregunta de se a psoríase é contaxiosa, pódese dar a resposta de que esta enfermidade pode ocorrer en calquera persoa e que non existe a propagación entre as persoas. Unha historia de inicio infantil pódese detectar nun terzo dos casos.

Ter antecedentes familiares é un factor de risco importante. Ter esta enfermidade en familiares próximos pode aumentar a probabilidade de que unha persoa sufra psoríase. A psoríase herdada xeneticamente detéctase en aproximadamente o 10% dos individuos do grupo de risco. Deste 10%, o 2-3% desenvolve psoríase.

Varios estudos revelaron que pode haber 25 rexións cardíacas diferentes asociadas co risco de psoríase. Os cambios nestas rexións xenéticas poden provocar que as células T se comporten de forma diferente do normal. Na pel invadida polas células T prodúcense erupcións cutáneas en forma de dilatación dos vasos sanguíneos, aceleración do ciclo celular e caspa.

Cales son os síntomas e os tipos de psoríase?

A psoríase ten un curso crónico e a maioría dos pacientes experimentan placas cutáneas e caspa. A enfermidade é moi común nunha cuarta parte dos casos. A recuperación espontánea é rara, pero nalgúns casos poden producirse períodos de remisión e exacerbación. O estrés, o alcohol, as infeccións virais ou bacterianas poden causar brotes. O consumo de tabaco tamén está entre os factores que poden agravar a enfermidade.

A maioría dos pacientes teñen coceira e placas na pel. Na enfermidade común, pode haber dificultades para manter a temperatura corporal, escalofríos, arrepíos e aumento do consumo de proteínas. Nalgúns casos, pode desenvolverse reumatismo debido á psoríase. No reumatismo relacionado coa psoríase, pode ocorrer nas articulacións do pulso, os dedos, os xeonllos, os nocellos e o pescozo. Nestes casos, tamén hai lesións cutáneas.

Os síntomas da psoríase poden aparecer en calquera parte do corpo, pero a maioría das veces ocorren nos xeonllos, cóbados, coiro cabeludo e zona xenital. Cando se produce a psoríase nas uñas, pódense producir pequenas fosas, decoloración amarela-marrón e engrosamento das uñas.

A psoríase ten diferentes formas dependendo do tipo de lesións cutáneas:

• Psoríase en placas

A psoríase en placas, ou psoríase vulgar, é o subtipo máis común de psoríase e representa aproximadamente o 85% dos pacientes. Caracterízase por erupcións cutáneas grises ou brancas sobre placas vermellas grosas. As lesións ocorren con máis frecuencia nos xeonllos, cóbados, rexión lumbar e coiro cabeludo.

Estas lesións, que varían de tamaño de 1 a 10 centímetros, poden alcanzar nalgunhas persoas un tamaño que cobre unha parte do corpo. O trauma causado por accións como o rascado na pel intacta pode provocar a formación de lesións nesa zona. Esta situación, denominada fenómeno Koebner, pode indicar que a enfermidade está activa nese momento.

A detección do sangrado puntuado en mostras tomadas de lesións en pacientes con psoríase en placas chámase signo de Auspitz e é importante para o diagnóstico clínico.

• Psoríase Gutata

A psoríase gutata forma lesións en forma de pequenos círculos vermellos na pel. É o segundo subtipo de psoríase máis común despois da psoríase en placas e está presente en aproximadamente o 8% dos pacientes. A psoríase gutata adoita comezar na infancia e na adolescencia.

As lesións resultantes son pequenas, espaciadas e en forma de gota. As erupcións cutáneas, que ocorren con máis frecuencia no tronco e nas extremidades, tamén poden aparecer na cara e no coiro cabeludo. O grosor da erupción é menor que o da psoríase en placas, pero pode engrosar co paso do tempo.

Pode haber varios factores desencadeantes no desenvolvemento da psoríase guttata. Entre estes factores desencadenantes están as infeccións bacterianas da garganta, o estrés, as lesións cutáneas, as infeccións e varios medicamentos. O factor máis común detectado nos nenos son as infeccións do tracto respiratorio superior causadas por bacterias estreptococos. A psoríase gutata é a forma de psoríase co mellor prognóstico entre todos os subtipos.

• Psoríase pustulosa

A psoríase pustulosa, unha das formas graves de psoríase, produce pústulas vermellas, como o nome indica. As lesións poden ocorrer en moitas partes do corpo, incluíndo áreas illadas como as palmas das mans e os pés, e poden alcanzar tamaños que cobren unha gran área. A psoríase pustulosa, como outros subtipos, pode afectar as áreas articulares e causar caspa na pel. As lesións pustulosas resultantes teñen forma de burbullas brancas cheas de pus.

Nalgunhas persoas, o período de ataque no que se producen pústulas e o período de remisión poden suceder cíclicamente. Durante a formación de pústulas, a persoa pode experimentar síntomas similares á gripe. Febre, escalofríos, pulso rápido, debilidade muscular e perda de apetito están entre os síntomas que poden ocorrer durante este período.

• Psoríase intertrixinosa

Este subtipo de psoríase, tamén chamado psoríase flexural ou inversa, ocorre xeralmente na pel do peito, axila e ingle onde a pel se prega. As lesións resultantes son vermellas e brillantes.

En pacientes con psoríase intertriginosa, é posible que non se produza unha erupción cutánea debido á humidade das zonas onde aparecen as lesións. Débese ter coidado xa que nalgunhas persoas esta condición pode confundirse con enfermidades bacterianas ou fúngicas.

Os individuos con esta psoríase atópanse acompañados de diferentes subtipos noutras partes do corpo. Débese ter precaución xa que as lesións poden empeorar coa fricción.

• Psoríase eritrodérmica

A psoríase eritrodérmica, tamén coñecida como psoríase exfoliativa, é un subtipo raro de psoríase que forma lesións parecidas a queimaduras. Esta enfermidade pode ser o suficientemente grave como para requirir atención médica urxente. O control da temperatura corporal deteriorado é un dos motivos máis importantes de hospitalización deste tipo de pacientes.

Na psoríase eritrodérmica, que pode cubrir unha gran parte da área corporal ao mesmo tempo, a pel ten un aspecto como despois dunha queimadura solar. As lesións poden facer codia co paso do tempo e caer en forma de grandes mohos. As erupcións cutáneas que ocorren neste subtipo moi raro de psoríase son bastante coceiras e poden causar dor ardente.

• Artrite psoriásica

A artrite psoriásica é unha enfermidade reumatolóxica que é bastante dolorosa e restrinxe as actividades físicas dunha persoa e afecta aproximadamente a 1 de cada 3 dos pacientes con psoríase. A artrite psoriásica divídese en 5 subgrupos diferentes segundo os síntomas. Actualmente, non existe ningún medicamento nin outro método de tratamento que poida curar definitivamente esta enfermidade.

A artrite psoriásica en pacientes con psoríase, que é esencialmente un trastorno autoinmune, ocorre despois de que o sistema inmunitario se dirixe ás articulacións e á pel. Esta condición, que pode afectar especialmente gravemente ás articulacións das mans, pode ocorrer en calquera articulación do corpo. A aparición de lesións cutáneas nos pacientes adoita ocorrer antes da aparición de queixas articulares.

Como se diagnostica a psoríase?

O diagnóstico da enfermidade adoita facerse pola aparición de lesións cutáneas. A presenza de psoríase na familia axuda ao diagnóstico. Na maioría dos casos, a psoríase pódese diagnosticar só mediante o exame físico e o exame das lesións. No ámbito do exame físico, ponse en dúbida a presenza de síntomas relacionados coa psoríase. En casos sospeitosos, realízase unha biopsia cutánea.

Durante o proceso de biopsia, tómase unha pequena mostra de pel e as mostras son enviadas ao laboratorio para ser examinadas ao microscopio. Co proceso de biopsia, pódese aclarar o tipo de psoríase.

Ademais do proceso de biopsia, tamén se poden realizar varias probas bioquímicas para apoiar o diagnóstico da psoríase. O hemograma completo, o nivel de factor reumatoide, a taxa de sedimentación de eritrocitos (VSG), o nivel de ácido úrico, a proba de embarazo, os parámetros de hepatite e a proba cutánea PPD están entre as outras ferramentas de diagnóstico que se poden aplicar.

Como se trata a psoríase (psoríase)?

Tamén se teñen en conta as opinións persoais do paciente á hora de decidir o tratamento da psoríase. Dado que o tratamento será a longo prazo, o cumprimento da planificación do tratamento por parte do paciente é moi importante. Moitos pacientes tamén teñen problemas metabólicos como obesidade, hipertensión e hiperlipidemia. Estas situacións tamén se teñen en conta á hora de planificar o tratamento. A planificación do tratamento realízase segundo a gravidade da enfermidade e se prexudica a calidade de vida.

En casos localizados nunha determinada zona do corpo, úsanse cremas para a pel adecuadas. As cremas que conteñen cortisona adoitan ser preferidas. Recoméndase cremas para manter a pel húmida. As mulleres embarazadas son tratadas con cremas de cortisona menos potentes e fototerapia. Ante isto pódese consultar ao xinecólogo para obter información de que o tratamento non causará ningún dano.

Os medicamentos derivados de crema, xel, escuma ou spray que conteñen corticoides poden ser útiles en casos de psoríase leve ou moderada. Estes fármacos úsanse diariamente durante as exacerbacións e úsanse durante longos períodos de tempo durante os períodos nos que a enfermidade non está presente. O uso a longo prazo de corticoides fortes pode causar adelgazamento da pel. Outro problema que ocorre co uso a longo prazo é que a droga perde a súa eficacia.

Cando se realiza a terapia de luz (fototerapia), utilízanse raios naturais e ultravioleta de varias lonxitudes de onda. Estes raios poden eliminar as células do sistema inmunitario que invadiron as células saudables da pel. En casos leves e moderados de psoríase, os raios UVA e UVB poden ter un efecto positivo no control das queixas.

Na fototerapia, a terapia PUVA (Psoralen + UVA) aplícase en combinación con psoraleno. Os raios que se poden utilizar no tratamento da psoríase son os raios UVA cunha lonxitude de onda de 311 nanómetros e os raios UVB de banda estreita cunha lonxitude de onda de 313 nanómetros. Os raios ultravioleta B (UVB) de banda estreita pódense usar en nenos, mulleres embarazadas, mulleres lactantes ou persoas maiores. O subtipo de psoríase que mellor responde á fototerapia é a psoríase guttata.

Nalgúns casos, os médicos poden preferir medicamentos que conteñan vitamina D. O alcatrán de hulla tamén está entre as opcións de tratamento. As cremas que conteñen vitamina D teñen un efecto sobre a redución da taxa de renovación das células da pel. Os produtos que conteñen carbón pódense usar en crema, aceite ou xampú.

En casos graves de psoríase, úsanse medicamentos sistémicos ademais da fototerapia e tamén se engaden cremas aplicadas tópicamente ao tratamento. É importante manter a pel húmida e suave. A terapia farmacolóxica sistémica é preferida especialmente en casos de inflamación articular e afectación das uñas.

Os fármacos contra o cancro como o metotrexato e a ciclosporina, as formas de vitamina A coñecidas como retinoides e os fármacos derivados do fumarato están entre os fármacos sistémicos utilizados no tratamento da psoríase. Nos pacientes nos que se inicie o tratamento sistémico, débense realizar análises de sangue rutineiras e controlar de cerca as funcións hepáticas e renais.

Os medicamentos retinoides suprimen a produción de células da pel. Non se debe esquecer que as lesións da psoríase poden volver aparecer despois da interrupción do uso destes medicamentos. Os medicamentos derivados dos retinoides tamén teñen varios efectos secundarios, como a inflamación dos beizos e a perda de cabelo. As mulleres embarazadas ou as mulleres que queiran quedar embarazadas dentro de 3 anos non deben usar medicamentos que conteñan retinoides debido a posibles defectos conxénitos.

O propósito do uso de fármacos de quimioterapia como a ciclosporina e o metotrexato é suprimir a resposta do sistema inmunitario. A ciclosporina é moi eficaz para controlar os síntomas da psoríase, pero o seu efecto de debilitamento inmunolóxico pode predispoñer á persoa a varias enfermidades infecciosas. Estes medicamentos tamén teñen outros efectos secundarios, como problemas renales e presión arterial alta.

Observouse que se producen menos efectos secundarios ao usar metotrexato en doses baixas, pero non se debe esquecer que tamén se poden producir efectos secundarios graves co uso a longo prazo. Estes efectos secundarios graves inclúen danos no fígado e interrupción da produción de células sanguíneas.

Na psoríase, hai situacións que desencadean a enfermidade e fan que estalece. Estes inclúen amigdalitis, infeccións do tracto urinario, caries, danos na pel por rascados, abrasións e arañazos, problemas emocionais, eventos dolorosos e estrés. Todas estas condicións deben ser tratadas adecuadamente. Os pacientes que reciben apoio psicolóxico de psiquiatras ou psicólogos tamén están entre os enfoques que poden ser beneficiosos.

A psoríase é unha enfermidade moi suxestible. Os sentimentos positivos do paciente sobre a mellora poden afectar de preto o curso da enfermidade. Admítese que estes métodos alternativos aplicados aos pacientes alivian psicoloxicamente e teñen un efecto suxestión. Por este motivo, é importante que as persoas con psoríase estean baixo a supervisión dun médico e se beneficien dos métodos tradicionais.

A relación entre os hábitos alimentarios e o estilo de vida e a psoríase aínda non foi totalmente dilucidada. Desfacerse do exceso de peso, evitar o consumo de produtos que conteñan graxas trans ou naturais e reducir o consumo de alcohol son cambios no plan nutricional que responden á pregunta de que é bo para a psoríase. Ao mesmo tempo, os pacientes deben ter coidado sobre os alimentos que consomen que provocan a aparición da enfermidade.

O estrés é un importante factor desencadeante da psoríase. Facer fronte ao estrés da vida pode ser beneficioso tanto para reducir as exacerbacións como para controlar os síntomas. Os exercicios de respiración, a meditación e as prácticas de ioga están entre os métodos que se poden usar para controlar o estrés.